خانه فراموش شده...

میگذشتم در کوچه های قدیمی کرمون

کوچه هایی که روزی برای خودشان دورانی داشتن

خانه های که برای خودشان روزی بزرگی داشتن حرمت داشتن

میدیدم که چه بی رحمانه فلز جای خشت را میگیرد

میگذشتم و فقط فکر میکردم

ناگهان به این خانه پوکیده خشتی بر خوردم

خانه ای بزرگ که روزی بهشت را میشد درونش احساس کرد

شروع به عکاسی کردم

فکرم پر از سوال بی جواب بود

این خانه کیست؟

چند سال قدمت دارد؟

صاحبش کی بوده؟

چرا این بلا سرش اومده؟

ناگهان ماشینی ترمز زد

پیر مردی شکسته ولی پر از خاطره

آری جواب سوال های من بود که آمده بود که ذهن مشغولم را آزاد کند

چه اتفاقی...آمده بود تا خاطره ای زنده کند

من را دید

سلام کردم

جواب را با یک مهربانی خواصی داد

پسر اینجا چه کار میکنی؟

برای عکاسی آمدم

شما صاحب این حانه را میشناسید؟

آری پسر عموی من بود

خدا بیامرزه آدم خوبی بود

از خاطراتش گفت

از پیر مرد و پیر زن درون این خانه گفت

شادی و غصه ها

باغی که الان جز زمین خشک چیزی ازش نمانده

سر این خانه چه آمده؟

سر ارث تقسیم شد...

صدای خانوم همسایه اومد

آقا ببخشید شما از میراث فرهنگی اومدید؟

نه چرا؟

آخه اینجا شده محل معتادها...

سرم را پایین انداختم گفتم متاسفم...

با آن پیر مرد خدا حافظی کردم و رفتم

عکسهایم شاید فقط شود یک یادگاری واسه خودم

ولی این خانه با تمام یادگاری ها در حال نابودی است...

عکس:محسن رجب پور