گل سرخ

دیدی ای غمگین تر از من بعد از آن دیر آشنایی

آمدی خواندی برایم قصه ی تلخ جدایی

مانده ام سر در گریبان بی تو در شب های غمگین

بی تو باشد همدم من یاد پیمان های دیرین

آن گل سرخی که دادی در سکوت خانه پژمرد

آتش عشق و محبت در خزان سینه افسرد

کنون نشسته در نگاهم تصویر پر غرور چشمت

یک دم نمی رود از یادم چشمه های پر نور چشمت

ایرج جنتی عطایی

خودمانیم زمین این همه نا مرد نداشت

روزگاری مردم دنیا دلشان درد نداشت.

هر کسی غصه اینکه چه می کرد نداشت.

چشم سادگی از لطف زمین می جوشید.

خودمانیم زمین این همه نا مرد نداشت

سراپا اگر زرد و پژمرده ایم

سراپا اگر زرد و پژمرده ایم

ولی دل به پاییز نسپرده ایم

چو گلدان خالی، لب پنجره

پر از خاطرات ترک خورده ایم

اگر داغ دل بود، ما دیده ایم

اگر خون دل بود، ما خورده ایم

اگر دل دلیل است، آورده ایم

اگر داغ شرط است، ما برده ایم

اگر دشنه دشمنان، گردنیم!

اگر خنجر دوستان، گرده ایم؟!

گواهی بخواهید، اینک گواه:

همین زخمهایی که نشمرده ایم!

دلی سربلند و سری سر به زیر

از این دست، عمری به سر برده ایم

قیصر امین پور

می‌خواهم عکسی بگیرم

می‌خواهم عکسی بگیرم

از شکلِ دستانت
از صدایِ دستانت
از سکوتِ دستانت
کمی پیشِ رویم می‌نشینی
تا عکسی محال بگیرم؟

نزار قبانی