رها در باد

بی هوا میدوی/باد تو را با خودش میبرد/به هرجا که میخواهد/وتو رها در باد خود را به تقدیر می سپاری....

همراه برگ ها به رقص در می آیی و به هرسو میروی/ناگهان احساس لطیفی به تو دست میدهد/از میان ابرها عبور کرده ای....

باد تو را با خودش میرود/ و آنجا هزاران گره ای را که پیش از این برباد زده ای بر باد رفته میبینی...

همسفر کبوترانی شده ای که از سرما به گرما میروند/احساس بی وزنی میکنی/همچو پری در آسمان رها...

و خدا برایت دست تکان میدهد/ و تو برای خدا دست تکان میدهی....

باد تو را با خودش میبرد/از آسمان زمین را که مینگری همه جا کوچک است/ و دشت ها و بیابان های رنگارنگ/ و انسانهایی هزار رنگ...

باد تو را با خودش می برد/ به آنجا که تقدیر تو باشد...

مجتبی اسدی زاده